Όσο άδολη κι αν είναι η αγάπη μας για την ποίηση, την περιφρονημένη μητέρα όλων των τεχνών, η πραγματικότητα είναι πως για πάνω από το 95% των ποιητών και ποιητριών που πέρασαν από εδώ δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά τους ούτε και το σινιάλο που θέλησαν να στείλουν σε εμάς, καθότι δεν έφτασαν καν στον προθάλαμο της ιστορίας. 

Κι αν η ιστορία έχει κάνει λάθος;

Πόσο αυτονόητη ηχεί η απάντηση στις μέρες μας αφού γνωρίζουμε πια καλά πως τα κριτήρια εισόδου στο πάνθεον της ιστορίας δεν είναι απλώς επιδερμικά και επίκαιρα αλλά ελέγχονται απόλυτα από τον εμπορευματοποιημένο κόσμο και τους παρατρεχάμενούς του. Γνωρίζουμε πια καλά πως η κουλτούρα των ευπώλητων βιβλίων οδηγεί αργά ή γρήγορα στην ασθένεια της ψυχής. Γνωρίζουμε πια καλά πως οι περισσότεροι πνευματικοί άνθρωποι αποδείχτηκαν δεινοί κολυμβητές μέσα στον βάλτο της ηδυπάθειάς τους. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πως η ιστορία είναι το προπαγανδιστικό όπλο της κυριαρχίας, η πιστή έκφραση ενός κόσμου σε σήψη. Καρφί δεν καίγεται στους υπερασπιστές του κύρους και της αριστείας, αν το παρόν μας στεφανώνεται από μια απέραντη σκιερή νεκρόπολη, που την διασχίζουν οι αγνοούμενοι του κανενός.

Φυσικά, δεν είμαστε σε θέση να φέρουμε κάποια επανάσταση στον τρόπο σύλληψης του ιστορικού χρόνου. Οι λιγοστές μας δυνάμεις ωστόσο δεν μας αποτρέπουν από το να οραματιστούμε μια μακρινή εποχή που η καλλιτεχνική πράξη δεν θα ονειρεύεται βάθρα και αιωνιότητες, γιατί απλώς θα είναι λυτρωμένη από την έννοια της επιτυχίας, της δικαίωσης και της φήμης. Μιλάμε για μια ενική καλλιτεχνική πράξη, ενίοτε φειδωλή ή και συνωμοτική, που  θα πραγματώνεται κοινοτικά, επιθυμώντας τη διαφυγή από τις δαγκάνες της εξουσιαστικής προϊστορίας του ανθρώπου.

Μέχρι τότε, και με σκοπό εκείνο το Τότε, η μετατόπιση του ερωτήματος επείγει:

.

Μπορούμε να κατευθυνθούμε
προς μια «Ιστορία της Αποκατάστασης»;

.

Η έμπρακτη ανίχνευση αυτής της απάντησης ξεκλειδώνει και το νόημα του καλέσματός μας  →