«Το ποινολόγιο της βαρύτητας»
Αυτή είναι μια φράση που σφράγισε την επιθυμία μου να συμβεί τούτη η έκθεση. Την εντόπισα σε ένα παλιό χειρόγραφο τετράδιο. Και νομίζω θυμάμαι γιατί την έγραψα.
Ήταν 2006. Βρισκόμουν μόνος στο Λονδίνο, χωρίς εμφανή λόγο και αιτία, σε αναμέτρηση με τον εαυτό. Αφελής ως ήμουν, προσπαθούσα να βιοποριστώ από τα έργα μου. Κουβαλούσα κάθε πρωί δύο μεγάλες τσάντες που είχαν στριμωγμένα μέσα τα ξύλα που ζωγράφιζα. Τα πήγαινα σε μια υπαίθρια αγορά κοντά στη Liverpool Street εκεί όπου έστηνα έναν πρόχειρο πάγκο και πούλαγα περίπου έναν πίνακα την εβδομάδα για 50 λίρες. Μα αυτές οι τσάντες ήταν ασήκωτες και αναγκαζόμουν να τις κρεμάω στο ώμο αν ήθελα να φτάσω στον προορισμό μου.
Σύντομα απέκτησα δύο ουλές στους ώμους, σαν τιράντες, που άνοιγαν κάθε τόσο και λέρωναν τα μανίκια από το αίμα.
Ήταν τότε που ένιωσα το σώμα μου ως έναν καμβά και μπήκε το όνομά μου στο «ποινολόγιο της βαρύτητας». Κι αν υπάρχει κάτι δραματικό σε αυτή την ιστορία είναι πως ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου. Ένας τύπος μού πρότεινε μια δουλειά στο Brighton. Να κόβω ζαρζαβατικά στην κουζίνα. Δώσε μου πέντε λεπτά του είπα να το σκεφτώ και σε παίρνω. Σε πέντε λεπτά άρχισα να μαζεύω τα έργα. Τα στρίμωξα πάλι στις δύο τσάντες χωρίς άλλο ζωγραφικό κουράγιο. Τις άφησα διακριτικά στη γωνία της αγοράς, να βρουν το δρόμο τους (να τον βρήκαν άραγε;), και έφυγα αβαρής για μια νέα ζωή, δίνοντας πρώτα μια προσωπική υπόσχεση: να μην ζωγραφίσω ποτέ ξανά.
Σας καλώ
στην προδοσία
μιας υπόσχεσης
Από τα απολεσθέντα της Liverpool street στα ευρεθέντα της οδού Σωζοπόλεως.
45 έργα φτιαγμένα τον τελευταίο χρόνο στην Αθήνα, χωρίς κοινή θεματική, τα οποία όμως συγκατοικούν, σαν πληγές που συνουσιάζονται, μέσα σε μια αστρική χωροθεσία.
45 έργα που τα συνέχει η εξωφρενική χαρά της παλιννόστησης μέσα στο καταγωγικό σπήλαιο, που αν κάνεις το βήμα και μπεις, θα δεις μέσα να φωλιάζει ο αόριστος του ενεστώτα.
«Το
ποινολόγιο
της
βαρύτητας»
Αυτή είναι μια φράση που σφράγισε την επιθυμία μου να συμβεί τούτη η έκθεση. Την εντόπισα σε ένα παλιό χειρόγραφο τετράδιο. Και νομίζω θυμάμαι γιατί την έγραψα.
Ήταν 2006. Βρισκόμουν μόνος στο Λονδίνο, χωρίς εμφανή λόγο και αιτία, σε αναμέτρηση με τον εαυτό. Αφελής ως ήμουν, προσπαθούσα να βιοποριστώ από τα έργα μου. Κουβαλούσα κάθε πρωί δύο μεγάλες τσάντες που είχαν στριμωγμένα μέσα τα ξύλα που ζωγράφιζα. Τα πήγαινα σε μια υπαίθρια αγορά κοντά στη Liverpool Street εκεί όπου έστηνα έναν πρόχειρο πάγκο και πούλαγα περίπου έναν πίνακα την εβδομάδα για 50 λίρες. Μα αυτές οι τσάντες ήταν ασήκωτες και αναγκαζόμουν να τις κρεμάω στο ώμο αν ήθελα να φτάσω στον προορισμό μου.
Σύντομα απέκτησα δύο ουλές στους ώμους, σαν τιράντες, που άνοιγαν κάθε τόσο και λέρωναν τα μανίκια από το αίμα.
Ήταν τότε που ένιωσα το σώμα μου ως έναν καμβά και μπήκε το όνομά μου στο «ποινολόγιο της βαρύτητας».
Κι αν υπάρχει κάτι δραματικό σε αυτή την ιστορία είναι το γεγονός πως ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου. Ένας τύπος μού πρότεινε μια δουλειά στο Brighton. Να κόβω ζαρζαβατικά στην κουζίνα. Δώσε μου πέντε λεπτά, του είπα, να το σκεφτώ και σε παίρνω. Σε πέντε λεπτά άρχισα να μαζεύω τα έργα. Τα στρίμωξα πάλι στις δύο τσάντες μέχρι που ξέμεινα από ζωγραφικό κουράγιο. Τις άφησα διακριτικά στη γωνία της αγοράς, να βρουν το δρόμο τους (να τον βρήκαν άραγε;) και έφυγα αβαρής για μια νέα ζωή, δίνοντας πρώτα μια προσωπική υπόσχεση: να μην ζωγραφίσω ποτέ ξανά.
Σας καλώ
στην προδοσία
μιας υπόσχεσης
Ιούλιος 2023 @ Sozopolis
Από τα απολεσθέντα της Liverpool street στα ευρεθέντα της οδού Σωζοπόλεως.
45 έργα φτιαγμένα τον τελευταίο χρόνο στην Αθήνα, χωρίς κοινή θεματική, τα οποία όμως συγκατοικούν, σαν πληγές που συνουσιάζονται, μέσα σε μια αστρική χωροθεσία.
45 έργα που τα συνέχει η εξωφρενική χαρά της παλιννόστησης μέσα στο καταγωγικό σπήλαιο, που αν κάνεις το βήμα και μπεις, θα δεις μέσα να φωλιάζει ο αόριστος του ενεστώτα.
«Το ποινολόγιο
της βαρύτητας»
Αυτή είναι μια φράση που σφράγισε την επιθυμία μου να συμβεί τούτη η έκθεση. Την εντόπισα σε ένα παλιό χειρόγραφο τετράδιο. Και νομίζω θυμάμαι γιατί την έγραψα.
Ήταν 2006. Βρισκόμουν μόνος στο Λονδίνο, χωρίς εμφανή λόγο και αιτία, σε μια απεγνωσμένη αναμέτρηση με τον εαυτό. Αφελής ως ήμουν, προσπαθούσα να βιοποριστώ από τα έργα μου. Κουβαλούσα κάθε πρωί δύο μεγάλες τσάντες που είχαν στριμωγμένα μέσα τα ξύλα που ζωγράφιζα. Τα πήγαινα σε μια υπαίθρια αγορά κοντά στη Liverpool Street εκεί όπου έστηνα έναν πρόχειρο πάγκο και πούλαγα περίπου έναν πίνακα την εβδομάδα για 50 λίρες. Μα αυτές οι τσάντες ήταν ασήκωτες και αναγκαζόμουν να τις κρεμάω στο ώμο αν ήθελα να φτάσω στον προορισμό μου.
Σύντομα απέκτησα δύο ουλές στους ώμους, σαν τιράντες, που άνοιγαν κάθε τόσο και λέρωναν τα μανίκια από το αίμα.
Ήταν τότε που ένιωσα το σώμα μου ως έναν καμβά και μπήκε το όνομά μου στο «ποινολόγιο της βαρύτητας». Κι αν υπάρχει κάτι δραματικό σε αυτή την ιστορία είναι πως ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου. Ένας τύπος μού πρότεινε μια δουλειά στο Brighton. Να κόβω ζαρζαβατικά στην κουζινά. Δώσε μου πέντε λεπτά του είπα να το σκεφτώ και σε παίρνω. Σε πέντε λεπτά άρχισα να μαζεύω τα έργα. Τα στρίμωξα πάλι στις δύο τσάντες χωρίς άλλο ζωγραφικό κουράγιο. Τις άφησα διακριτικά στη γωνία της αγοράς, να βρουν το δρόμο τους (να τον βρήκαν άραγε;), και έφυγα αβαρής για μια νέα ζωή, δίνοντας πρώτα μια προσωπική υπόσχεση: να μην ζωγραφίσω ποτέ ξανά.
Σας καλώ
στην προδοσία
μιας υπόσχεσης
Από τα απολεσθέντα της Liverpool street στα ευρεθέντα της οδού Σωζοπόλεως.
45 έργα φτιαγμένα τον τελευταίο χρόνο στην Αθήνα, χωρίς κοινή θεματική, τα οποία όμως συγκατοικούν, σαν πληγές που συνουσιάζονται, μέσα σε μια αστρική χωροθεσία.
45 έργα που τα συνέχει η εξωφρενική χαρά της παλιννόστησης μέσα στο καταγωγικό σπήλαιο, που αν κάνεις το βήμα και μπεις, θα δεις μέσα να φωλιάζει ο αόριστος του ενεστώτα.
Σαμσών Ρακάς
1.7.2023 – 31.7.2023
.
ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ
@SOZOPOLIS
(Σωζοπόλεως 15)
Σε αναζήτηση μιας ανεμπόδιστα ρεμβαστικής εμπειρίας δεν υπάρχει ωράριο στην έκθεση. Κάθε επίσκεψη πραγματοποιείται εξατομικευμένα (1-3 άτομα) και συμβαίνει μόνο κατόπιν ραντεβού σε ημέρα της επιλογής σας (ισχύει και για τις 31 μέρες του Ιούλη).
Επικοινωνία στο:
poemokratia@gmail.com
ΕΤΕΡΟΙΩΣΗ
.
Παράλληλα με τα ζωγραφικά έργα θα εκτίθεται και το λογοτεχνικό τετράδιο της Αγγλίας 190 σελίδων, οι καταγραφές του οποίου (2006) συνοδεύονται συχνά με αυθόρμητα σκίτσα. Θα εκτίθεται ως ένα γενέθλιο τεκμήριο, όχι χωρίς συστολή, λόγω της πρώιμης φύσης των γραπτών.
Μα δε γίνεται αλλιώς: Αν θες να γίνεις προσπάθησε να μην είσαι. Κι όταν φτάνεις να φεύγεις. Να προδίδεις την ταυτότητά σου. Μην αποδέχεσαι την προσδοκία που εκπέμπεις. Όδευε ανειδίκευτος απολαμβάνοντας την ετεροίωση. Πιάσε τους στον ύπνο. Διέψευσε τα ταλέντα που σου προσάψαν. Μην τους αφήσεις να αγαπήσουν την εικόνα σου. Επέστρεφε στα κρυφά. Φώλιασε στα μεταίχμια. Μεταϊθάκη. Είμαι ποιητής γιατί είμαι ζωγράφος. Εξασκούμαι στο ποίημα για να μάθω τα χρώματα. Ζωγραφίζω για να μάθω να διαβάζω. Διαβάζω για να προοδεύσω την αγάπη. Αγαπάω για να μάθω τον ουρανό. Ουρανοβατώ για να μάθω περπάτημα. Περπατώ για να μάθω ιστορία. Αναζητώ την ιστορία για να δοξάζω την περαστικότητά μου. Κάθε ειδίκευση είναι μια τιμωρία στο ποινολόγιο της βαρύτητας. Κάθε ιδιότητα είναι μια υπεκφυγή της περιπλάνησης. Ό,τι παγιώνεται βουλιάζει από το βάρος. Η πραγμάτωσή μας υπογράφει την αποδοχή της τιμωρίας μας. Η κατάργηση της επιτυχίας επείγει. Το αμάρτημα της νεωτερικότητας: ο εαυτός. Μνήματα στις ταυτότητες.
