«Ἄω» θα πει φυσώ, *λέξη ηχομιμητική της ανάσας, εισπνοή/εκπνοή, έτσι όπως βιωνόταν η ποιητική εμπειρία στα βάθη των αιώνων, ανεπίγνωστα, ως φυσιολογία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο ναρκισσισμός χτύπησε επίμονα την πόρτα. Μπήκε μέσα στα σπίτια μας. Η έννοια του γούστου αναδύθηκε αγρίως. Η μαζική κουλτούρα έγινε αγοραστική ηγεμονία και η πολιτιστική επιτήρηση θεσμοθετήθηκε. Κάπως έτσι γεννήθηκε η δίψα του πνεύματος να καταναλωθεί, να θαυμαστεί, να αριστεύσει, αναγκάζοντας με τη σειρά της και την ποιητική έκφραση να βουτήξει μέσα στη φαντασμαγορία του εμπορεύματος.

«Ἄω» σημαίνει πνέω, λέξη αρχετυπική, αδαμική, μέσα από την οποία ξεπηδά η λέξη «αύρα». 

Σύμφωνα με τον Βάλτερ Μπένγιαμιν η ιδιότητα της αύρας  παραπέμπει στο άνοιγμα ενός απόμακρου χώρου καθώς αντικρύζεις ένα αυθεντικό έργο τέχνης. Η εμφάνιση μιας απόστασης που ξεπετάγεται νοητά μέσα από το αντικείμενο, επιβεβαιώνει την ανεπανάληπτη παρουσία του, που ισοδυναμεί με την γνησιότητά του, την χειρονομιακότητά του, δηλαδή την αδυνατότητα παραγωγής αντιγράφου.

Στην εποχή του λαμπερού μαρασμού της εμπειρίας και της απόλυτης τεχνητής αναπαραγωγιμότητας, σε έναν κόσμο αυτοματοποιημένο και αλγοριθμικό, πόσα αποθέματα ψυχικής μετάβασης μάς έχουν απομείνει; Εντοπίζονται περιθώρια αυρικής μετατόπισης καθώς διαβάζουμε ένα βιβλίο, ένα χειρόγραφο, ένα γλωσσικό ίχνος; Υπάρχει κάποια απόσταση που μπορεί να ανοιχτεί μέσω της γραφής; 

Έχουμε την πίστη πως ναι. Υπάρχει μια απόσταση που αν τη διασχίσεις σε βγάζει σε ένα ξέφωτο, σε μια βιβλιοθήκη θραυσματική, η οποία δεν διαχωρίζει τα είδη της γραφής, γιατί δίπλα στην πρώτη ακριβοθώρητη αυτοέκδοση του Νίκου Καρούζου το 1953 (Η Επιστροφή του Χριστού) μπορεί να μπει ένα χειρόγραφο ερωτικό σημείωμα που βρήκαμε στην οδό Αριστείδου και τέλειωνε ως εξής: «Για σένα εγενήθηκε στον κόσμο το κορμί μου».

Ποίηση ενική, ποίηση αρνησίδοξη, ποίηση γυμνή: αυτή είναι το Άλφα και το Ωμέγα της ύπαρξης: