ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δεν χωνεύει η Ιστορία. Τις ρίχνει άρον άρον μέσα στο χωνευτήρι, ακατάτακτες κι ακατανόμαστες, γιατί δεν εξυπηρετούν κανέναν. Μα δεν είμαστε από την μεριά αυτής της Ιστορίας. Δεν ανήκουμε στον πολιτισμό της σκοπιμότητας. Το Ρομαντικό Πανεπιστήμιο Αθηνών πράττει μια εκ βαθέων ανασκαφή στους ανειδίκευτους νεκρούς του τόπου των δύο προηγούμενων αιώνων. Τους καθιστά πρωταγωνιστές για μια στιγμή και χωρίς διάθεση ηρωοποίησης ανασύρει από τη λήθη τα «Ύστατα Χαίρε» της ζωής τους, συγκροτώντας έτσι μια επιθανάτια βάση δεδομένων, ένα κειμενικό corpus mortis. Κάποια σημειώματα συγκινούν ή απελπίζουν με την αλήθεια τους, άλλα σου προκαλούν ένα πικρό μειδίαμα ενώ κάποια συγκλονίζουν καθώς διαπλατύνουν αγρίως τα όρια της λογοτεχνίας. Όλα πάντως μαρτυρούν κάτι που μας αφορά για τα καλά, ειδικά τούτες τις μέρες που η υπέρογκη πρόοδος ξεγεννά υπέρογκα αδιέξοδα. Γιατί τα πληγωμένα σώματά τους μοιάζουν με ξαπλωμένα μανιφέστα μιας διαπροσωπικής ελευθερίας που επιτίθενται στις κοινωνίες του στίγματος, της κανονικότητας, της εντολής, της τρέχουσας ηθικής, της επίκαιρης αλήθειας. Με λίγα λόγια, επιτίθενται σε όλα αυτά τα ζοφερά χαρακτηριστικά τα οποία για χρόνια ριζώνουν στην ελληνική κοινωνία και σαν δηλητηριώδεις κισσοί γραπώνουν οτιδήποτε τολμά να εκφράσει μια διάθεση για ριζική αλλαγή του παραδείγματος.