Ιούλιος του 1908 ήταν τότε που ανακαλύφθηκε στο ανάκτορο της Φαιστού ένας μικρών διαστάσεων δίσκος, που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα μεγαλύτερα και γνωστότερα μυστήρια της αρχαιολογίας. Άπειρες είναι μέσα στα χρόνια οι προσπάθειες αποκρυπτογράφησης του κειμένου που αναγράφεται στις δύο όψεις του δίσκου και απλώνεται σε μια σπειροειδή διάταξη μέσω 241 μινωικών συμβόλων (48 μοναδικών). Καμία όμως θεωρία, με όσο ενθουσιασμό κι αν την υπερασπίζονται οι κάτοχοί της, δεν είναι τόσο πειστική ώστε να γίνει αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα. Πρόκειται για μία προσευχή; για ένα ημερολόγιο; για ένα εμπορικό διάταγμα; κάτι άλλο; Ο γρίφος συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται, όπως φαίνεται, για πολύ ακόμη, γεγονός που μεγιστοποιεί το δέος του σημερινού ανθρώπου για αυτό το μοναδικό αντικείμενο τέχνης.

Εκκινώντας, λοιπόν, από τούτο το δέος και με γνώμονα την πρόκληση έκκεντρης συγκίνησης, το Ρ.Π.Α. επιχειρεί μέσω της «ρεμβάστριας» Χαράς Αηδόνη μια ποιητική αποκρυπτογράφηση του δίσκου της Φαιστού. Κατά τη διάρκεια του συγγραφικού παιχνιδίσματος, λαμβάνει αυτούσιες ενότητες ιερογλυφικών συμβόλων από τον δίσκο, χτίζοντας ένα ποιητικό κείμενο που διαθέτει γλωσσολογική συνέπεια, ενώ στέκει λυτρωμένο από την επιστημονική στατικότητα, καθότι μπολιάζεται με μια διαισθητική πνοή. Άλλωστε, η αδιάλλακτη και μοναδική αλήθεια δεν πρέπει να είναι το ζητούμενο μας, στο βαθμό που το υπεραληθινό μπορεί να προσφέρει μια αδιαφιλονίκητη συγκίνηση. Σε αυτήν θα ποντάρουμε, βάζοντας την παλάμη μας πάνω στο αρχαιότερο δείγμα τυπογραφίας που διαθέτουμε.